obsypana dobrem śliwa

cicho wzdycha

ogród pachnie wiatrem

i dojrzałym latem

spragniona wytchnienia

wtulam się  miękko

w oranżem przesycony zachód słońca

i coraz głębsze cienie

złaknione wilgoci

nawłocie wybuchające żółcią

kłaniają się bladolicemu księżycowi

kocham te chwile

i  stęskniona układam je na poduszce

nim zaciążą znużone powieki