na podstawie eseju Olgi Tokarczuk – Więzi, jesień 2020

świata za dużo

i za mało też

cały w zegarku

w kalendarzu jest

nie ma go wiersz

świat się obkurcza

i rozszerza sam

widziany w biegu

kolorowy kram

jak tautogram

karuzela śni

sprężynę dla chcę

czas na mówienie

nie tak a nie nie

nie prawdą tchnie

nie karta biała

ani czarny fakt

jest sprawą ciała

kto kurtynę skradł

i cały zbladł

wiszą wyrazy

czyści je cisza

by opowieści

znów ktoś usłyszał

role pisał

po to są wiersze

w programie nuty

żeby świat zechciał

wszystkie odkupić

sens powróci