Tego lata pyłu co za paznokciami, 

tej natrętnej woni zbutwiałych liści. 

Różnorodne lśnią jagody do pozyskania 

przez kosy i wiatry szybujące nad drzew koronami. 

Inną jest jesień. Ona swoje reguły określa 

i dmie w listowie i własnym prochem do bluzek miecie. 

Płonie w ogrodach. Ty chłód czujesz na plecach. Wierz 

mi, dialektyk z niej. Niczym u Hegla 

prowadzi się z historią każdego roku 

raz siak raz owak. Która spokojnie za czuprynę 

chwyta wicher i tę historię uśmierca. 

Niezmienna, kiedy z ulewą nastaje. 

Na nic zda się wszystko, Nie ma też czego żałować. 

Ostatecznie impet atrofii i tak w śmieciu wyląduje.