indolenckie społeczeństwo, cywilizacja błota

i wszechobecnej maligny

(typ minus piąty w skali Kardaszowa)

w kuźniach, po montowniach i szopach

klują się, skręcają technoplany, aerostatki

napędzane krzykiem

żaden nie wzbije się nawet na centymetr

nie oderwie od gleby na chwiluchnę

trzymają się, mocno osadzone w ciszy

wręcz przygrawitowane na amen!

poczciwe mroczysko odbiera energię

zniezgula każdego

wypełnia usta ten knebel, ta połatana

chusta z zatartym symbolem (nie wiedzą,

łamażeńcy, z czym go powiązać

może to logo klubu piłkarskiego

sprzed wojny, z miłości do którego

pradziadkowie-kibole rozłupywali sobie czaszki)

język? wosk udający żeliwo

eksponat na wystawie w Muzeum Bezeuropy

obrosły piętrowym kurzem rupieć

***

i zaczyna padać deszcz, zrywa się wietrzysko

ściekają, kropla w kroplę, różni

tonie dzika zwierzyna. mżyzność.

ktoś nabiera szklankę, płucze gardło

i - fuj! - rwące potoki tryskają spomiędzy warg

a mi jest do śmiechu, jak zawsze