Gdzie nie ma  żadnej ucieczki, w morzu wspomnień

zagubiona,

Duszę się tu w samotności,otoczona wciąż falami,

One na dno mnie spychają, ja pragnę być ocalona,

Jednak jestem tak bezsilna, przytłoczona uczuciami.

Tonę nie mogąc złapać tchu, płaczę sama z

bezsilności,

Czy kiedyś ktoś za mną wskoczy, czy ktoś

mnie tu uratuje?

Czy ktoś wyciągnie tam na brzeg,wybawi z objęć

nicości?

Czy moje pęknięte serce,troskę od kogoś poczuje?

Czy spotkam kiedyś osobę, co prawdziwą mnie

dostrzeże?

Co zauważy starania,  wybawi też  z zimnej

toni,

Ceniąc mnie za to kim jestem, serca połowę

zabierze,

Odda w zamian swe uczucia, będzie nie

każąc się gonić?

Smutek jest dawno częścią mnie, samotność ze mną

złączona,

Wraz z tamtymi wspomnieniami, wznosi się

tęsknoty ziarno,

Lecz każda ta piękna chwila, na zawsze już utracona,

Zabiera mi radość z życia, świat cały barwiąc na

czarno.