przytulić ciszę choć nie rozbrzmiewa

spękaną ziemią gdzie pada deszcz

i to co rani fałszywym niebem

schować do lustra pokochać też

chronić od śmierci myśli zbłąkane

chociaż w zaułkach koszuli śnią

bo co najbardziej sercem kochamy

bywa że w cieniu zostaje wciąż

nucić piosenkę lecz nie zaśpiewać

dłoń ranić brzytwą na morzu łez

gdyż czasem smutkiem ogacić trzeba

drzewko nadziei tam uśmiech jest