Strumyk

Kiedy spojrzałem na strumyk

Ujrzałem jak płynął i płynął i gdzieś

W oddali znikał

Wzbudził w myśli innym strumyku

Co sączy się przez pokolenia

W którym dar życia od Boga

W obrazie płynie i płynie

To w doczesności

To mknie w dal, wracając do źródła

W niebiańskiej krainie

A przecież mógł po drodze

Gdzieś stracić swój bieg

O jakże błogosławiona miłość

Opatrzności Bożej

Że strumyk dźwięczy

Na okręgu ziemi

I odwieczny porządek życia

W nas płynie