siedzę na kanapie

to już trochę trwa

życie dziwnie blaknie

martwieje jak ja

widzę na trzy metry

czuję jakiś ból

nie chcę jednak uciec

ten świat wciąż jest mój

wcześniej byłam kroplą

płynącą przez mgłę

teraz już nie płynę

już nie skraplam się

gdy przejdę przez starość

i utracę wzrok

dniem nie będzie światło

ale noc i mrok

gdybym zapomniała

że ja to wciąż ja

pozbędę się ciała

na zapas

za dnia

stracę wszystko

żeby znowu sobą być

siedzę na kanapie

i uczę się żyć