Repanksos z Inchadriou, jeden z największych i

chyba najbardziej zapomniany filozof Starożytności

miał zwyczaj definiować się poprzez dzieła sztuki.

często uczniowie odnajdywali go

przeistoczonego w teatralną maskę

białą i z kruchej gliny

to znowu — suche liście drżały na wietrze

był w tym, jako niespokojny, półepileptyczny taniec

(ot - i cała mądrość!)

mistrz Leonardo gdy malował Fuocondę

zwykł rozbierać się do naga i lekko

— o ile da się to zrobić lekko... podpalać.

skończył arcydzieło lżejszy o siedem i pół

kilo wytopionego tłuszczu.

jeden rzeźbiarz wystrzelał serią bryłek gliny

wszystkich naśladowców. tak się bał, by któryś nie

okazał się być bardziej utalentowany. miał rację.

wymieniając najprzeróżniejszych radykałów

nie sposób pominąć nazwiska Nostradawicza

kompozytora doby późnego romantyzmu

który, zżarty melancholią, zakradł się pewnej nocy

do kaplicy cmentarnej, położył się i jakby nigdy nic

— wrósł w katafalk, nie pozostawiając po sobie

ani jednego utworu

trudno też nie wspomnieć o Rochu Marii Beredzie

astrologu-fałszerzu, który żył z przestawiania gwiazd

w teleskopach. ileż pseudokonstelacji natworzył!

ile iluzorycznych zodiaków powstało dzięki niemu!

albo ten — nie pamiętam nazwiska — co scalał

kontynenty. też niezły był z niego artysta.

ciągle siedzi za ostatnie Gondwany.

w Słucku, czy Słubicach — następny degenerol —

wszył sobie kość ichtiozaura. i twierdzi,

z uporem maniaka, że dzięki temu nawiązał

więź ze światem sprzed paru er.

kłamie, jak oni wszyscy.

ja też - nie lepszy. nabrałem pełne usta siarki

by nie powiedzieć SPRAWDZAM