Ona:

Pan ponoć tutaj pisze dzieła.

Publika tego nie pojęła

i w czółko palcem... Niedorzeczne.

A miało w fotel wbić koniecznie.

On:

Nikt nie zrozumie promotora

wersów ulotnych jak kamfora,

myśli splątanej jak paragraf,

logiki koła, zgiętej w kwadrat.

Tylko ja umiem siebie czytać

i niepotrzebna mi publika.

Ona:

Rozgryzam orzech, w środku robak...

Ząb mi się ruszył aż z wrażenia,

że nikt robala nie docenia

w tym opus pańskim. Ach, to przykre...

On:

Bo to są wersy przeambitne, cyzelowane wróblim piórem -

ono ma w nosie sens, kulturę

słowa...

Ona:

Słowo daję,

pan absolutne dyrdymały

podniósł do rangi...

On:

Dźwigam sztangi!

Literatura - ciężka rzecz!

Po niej mózguły weź i lecz!

Ona:

Atleta intelektualny z pana.

Koszula nie wyprasowana,

beret na bakier,

szorty w kratę...

Struga pan pięknie demokratę.

On:

Jam anarchista i burzyciel!

Piszę, co chcę, co niepoczytne,

niepoczytalne i niestrawne!

Ona:

Czytałam wczoraj dość uważnie

i przyznam, w nocy spać nie mogłam,

bo pana rymy tłukły w okna:

rym cym, tarara, rym cym, bum!

Co by nie mówić... dziwny szum...

Zatkałam uszy. Nie pomogło.

Nadal waliło dzieło w okno.

On:

Zamilcz! Krytyka wciąż mi zwisa!

Czytaj bez uwag. Czytaj: ciszaa!

Idę konceptu szukać w barku.

Już mam!

Ona:

Cały litr?

On:

No coś ty? Ćwiartkę!