przestań już stukać w drzwi których nie ma

tylko niewinne mącisz powietrze

stoisz na progu wyjść możesz teraz

jednak futryna trzeszczy i gniecie

w oddali łąka kwiatów kobierce

gdzie biały bocian pożera żabkę

zielone ptaki w niebo zaklęte

kamieniem śniącym o skale gładkiej

na horyzoncie lasu jest smuga

z lekka zakryta mgielnym całunem

droga daleka stać iść czy czuwać

pogadaj z wiatrem może pofruniesz