Jesienna zaduma

W kokonie wiary lepiej się swatać     

W stronę nekropolii   

Niźli  ze stopy na stopę deptać 

I kichać w kąkoli   

Kotwice krzyża  lśnieniem  zanucą   

W żywot zmartwychwstania

Na skrzydłach seraficznych powrócą

W aureolę wiana  

Światłem wiary rozbić śmierci mroki   

Skrzydłom nadając  wzlot   

Niż  stopami deptać błotne wykroki   

Malując westchnień słot