Niebo płacze deszczem

drzewa podnoszą  ręce

obłoki w błękicie bielsze niż światło

boi się człowiek człowieka

boi się zębów wilka

gdzie dobre purpurowe serca

mgła okryła siwym płaszczem pola

na których śmierć mieszka

światło gaśnie odpływa dusza

w uszach szumi  pustka

ciemność chwyta w ramiona

oczy błyszczą nadzieją zwycięstwa

w sercu smutek umierającego chłopca