Niedzielny poranek. „Pobudki czas, śpiochy! –

dochodzi mnie przez sen rozgłośne stukanie.

Nie walą w drzwi moje. Huk rozsadza każde,

sąsiedzkie i dalsze w domostwie mieszkanie.

Niesie po budynku, świdruje w mej głowie,

poduszka za cienka, walą ile wlezie.

„Przecież nie ta pora, obiad po południu!

Nie idę do pracy, chcę spać po imprezie…”.

***

„Nie jęcz już od rańca. W poduszkę wtul uszy.

Twój protest sąsiadki żadnej dziś nie wzruszy.

Chcesz się wyspać? Furda! Tradycja wciąż żywa.

Huk w niedzielny ranek do życia cię zrywa”.