Nie ma już nic co nie zostałoby powiedziane.

Wszystko już było, ale żyć nadal trzeba i pisać trzeba, a miłości jakby było wciąż za mało.

Wiersz niby prosty, oczywisty, a jednak wspaniały. Tak jak u Szymborskiej.

Mało słów - wiele treści. Podziwiam:)

za Dnia myślałem w tym Temacie.
fantastyczny...

dziwne.
tej Nocy... tożie

Tytułowa diagnoza tutaj - to być może diagnoza status quo poezji /nie tylko polskiej zapewne/. Jaki on /ten status quo/ jest?

- wierszy za dużo;
- myśli za wiele;
- uczuć za mało;
- słów by starczało.

Inny trop interpretacyjny prowadzi w stronę rozpoznania własnych mocy twórczych: czym dysponuję jako poeta? czego mam za mało, a na czym mi zbywa?

Konieczna korekta w ostatniej strofie

słów by starczyło
bo w nich już było
co chciałam SŁUCHAĆ
/jako czytelny pogłos do
"im właśnie ufać"/