Nigdy nie mogłem wejść do domu,

poczuć ciepło,

za żółtymi oknami.

Porozmawiać z drugą stroną

cieni na zasłonach.

Klucz fruwał za wysoko.

Co z tego że blisko nieba,

skoro mierzyłem wtedy jeden metr,

licząc czapkę z pomponem.

Teraz w oku cyklonu

tańczę na źrenicy,

a gdy jestem zmęczony

i jest cholernie zimno,

nakrywam się powieką.

Ktoś kiedyś włączył,

bardzo szybkie wirowanie ścian.

Trudno zrozumieć,

taką rzeczywistość.

Mimo wszystko,

coś ciągnie w to miejsce.

Pewnie dlatego,

że gdy byłem mniejszym dzieckiem,

lubiłem zbierać gruszki w sadzie.

Rosły tam same wierzby.

Nigdy nie bolały mnie ręce,

od noszenia koszyka.

I do dzisiaj nie bolą.

Zamyka się oko.

Racjonalizacje integracyjną wprowadzili.

Muszę zdążyć przed innymi,

zanim opadnie mechaniczna powieka.

Bo później się nie wcisnę.