przed granią w kryształach pryzmatach dla słońca

ostatnie podejścia zostawiasz w gór cieniu

samotnym paznokciem w diamentach pieśń drążąc

na płycie wciąż rysy po twoim spojrzeniu

za oknem listopad bzy kwitną? więc wiosna

nim linę szlag trafi i wnikniesz w szczelinę

gdzieś lipiec się spieszy by chwilom tym sprostać

o szybę deszcz wali a wewnątrz coś kwili

tramwaje meldują przystanki już pętla

zaciska w niepamięć kokardki na śnieniu

wiatr jeszcze upiory po bramach przepędza

na śmieci w zaułkach imiona wymienia

pod szczytem czas poległ zamknięty jak księga

zabrakło anioła by karty odwracał

zrodzony w prologu chcesz treści spamiętać

podmieniasz powieści choć śmiejesz się z tego

dach dzieli od nieba gdy w mroku poddasza

obgryzasz paznokcie do krwi do... żywego