Ur. 16 października 1906 w Belluno. Zm. 28 stycznia 1972 w Rzymie. Włoski dziennikarz, dramaturg, autor opowiadań i powieściopisarz. Znany na całym świecie ze swojej prozy i sztuk teatralnych.

Rozpoczął karierę w 1928 roku w mediolańskim dzienniku Corriere della Sera. Jego dwie powieści o górach, napisane w stylu tradycyjnego realizmu (`Barnabus z gór` powstała w 1933 roku i `Tajemnica starożytnego drewna` z 1935), przesyciły całą jego twórczość kafkowskim surrealizmem, symboliką i absurdem, które to cechy stały się jego znakami rozpoznawalnymi.

Z niezwykle popularnych sztuk Buzzatiego (niektóre z nich zostały zaczerpnięte z opowiadań), najważniejszą jest wystawiona i opublikowana w 1953 roku - `Przypadek kliniczny`.

Inne sztuki Buzzatiego to `Płaszcz` z 1960, dramat, w którym uznany za zaginionego żołnierz, w tajemniczych okolicznościach i zostaje odkryty jako duch, oraz wystawiony i opublikowany w 1962 roku dramat `The Man Who Will Go to America`. Jest to historia starego malarza, który, gdy dowiaduje się, że zdobył upragnioną amerykańską nagrodę, uświadamia sobie, że wiadomość ta oznacza również koniec jego pracy życiowej i jego śmierć.

W Polsce znany jest z wielu opowiadań drukowanych w „Przekroju”. Na podstawie jednego z nich powstał wyśmienity telewizyjny spektakl „Siedem Pięter”. Przedstawienie w znakomitej obsadzie. Wystarczy wymienić koncert aktorskich umiejętności Wojciecha Pszoniaka w roli pacjenta lub maestrię Gustawa Holoubka grającego lekarza. Zresztą niemożliwością byłoby znaleźć w tym przedstawieniu choćby jedną osobę źle odtwarzającą postać; Stanisława Celińska, Witold Skaruch, Krzysztof Kolberger, Ryszard Beer, już wymienienie tych nazwisk jest zapowiedzią telewizyjnej uczty.

To jakże profetyczny i kafkowski horror, w którym specjaliści medyczni i maszyny niszczą doskonale zdrowego człowieka. Lecz winnych doprowadzenia go na agonalny poziom egzystencji, szukać należy nie tylko w medykach i urządzeniach diagnostycznych.

Upatrywać trzeba ich także, albo może przede wszystkim, w administracyjnych błędach i nieudolnościach szpitala. W biurokratycznych mechanizmach pochłaniających zdrowego człowieka i wypluwających go, na powierzchnię zdarzeń, w formie preparatu poddawanego badaniom i odfajkowanego śmiercią.

*

W początkowych fragmentach dramatu Pszoniak znajduje się w komfortowej sytuacji prawie zdrowego chorego. Przebywa na najwyższym piętrze siedmiopiętrowego drapacza niskich chmur. A to znaczy, że umieszczono go w grupie charłaczej arystokracji. Zakwalifikowano do uprzywilejowanych. Wyróżniających się od lokatorów pozostałych kondygnacji. Tym samym - chlubiących się lepszością.

Hospitant Pszoniak demonstracyjnie cieszy się ze swojego statusu. Akceptuje tutejszą kategoryzację dolegliwości. Z wyższością więc i nieukrywaną satysfakcją podkreśla, że góruje nad zdrowotną kondycją pozostałych. Tym bardziej, że został zaliczony do najzdrowszych. Czym się pyszni.

Na każdym kroku daje do zrozumienia personelowi i reszcie pacjentów, że jego schorzenia są jakby niezważalne. Tak lekkie, że niemal błahe. Bagatelne jednak nie całkiem, ponieważ oprócz badających go medyków, dodatkowo zaczyna samemu się obserwować. Trwożliwie i osobiście analizować stan zdrowia. Co staje się jego obsesją. Nałogiem i nawykiem od zarania po kres.

*

Skutek nieprzemyślanego wyrażenia zgody na tymczasowe przeniesienie piętro w dół, uruchamia bezduszną machinę zdarzeń. Lawinę precedensów spowodowaną banalnym błędem. Makabryczną i zjeżdżającą do pierwszego pięterka tej fabryki ludzkich nieszczęść.

Z nieczułą konsekwencją popycha dotąd uprzywilejowanego pacjenta i pacjent, choć nadal buntuje się, to wciąż spada. Jakkolwiek jeszcze głośno protestuje, widowiskowo sprzeciwia się obniżeniu rangi, to protestuje coraz mniej gorliwie. Jakby z niechęcią, obrzydzeniem, rozlazłą ochotą i rezygnacją.

Nagle zaczyna dostrzegać, że podział chorych na lepiej i gorzej leczonych, nie jest dla niego takim dobrodziejstwem, jakiego się spodziewał. Dokąd był na szczycie kuracyjnej drabiny i pełnił funkcję klinicznego pieszczoszka, zachwycał się jej szczeblami. Lecz kiedy stracił żółtą koszulkę szczęściarza, gwałtownie przestał akceptować tak przedtem chwaloną selekcję.