robi się ciemno

a zza domu Pawlaka łypie na mnie księżyc

i patrzę, stoję i ziewam; z okna woła mnie babcia, żebym wracał

kwadrans po dziesiątej, dziwny pisk w uszach

rozglądam się wokół: na świeżo wylanym asfalcie Skoniak popyla na rowerze

„ej ty, stój!”; dziwnie mi, jakby coś się kończyło

jakby lipcowy wiatr przypiekał mi kark, tracę oddech, przebiegam myślami po życiu

„e, nie było długie” – może dlatego nie powinienem żałować

gwiazdy powpinane w nocne sukno płyną i płyną

do źródła, do początku

babcia się wydziera, ale mnie

kurwa, nie rozumiem: mnie już nie ma