Grafoman i poetka

Grafoman i poetka, piękne skojarzenie.

Więc gdy grafoman wkroczył na salony,

aparycja jego przyprawiała o nóg drżenie

niektóre poetki. Do tego, to spojrzenie i ukłony.

Kilka wierszy dziennie posyłał spragnionym.

Strach było to czytać i nie dostać bzika.

Kilka tygodni trwało, a stał się nagle natchniony.

Ciekawsze wiersze płodzi. Czar grafomanii znika

z jego wierszy. Mówią krasnale, znający życie:

On dyktuje, ona pisze. Niekoniecznie to samo.

Ona jest poetką, a on stara się wyśmienicie,

aby powstał z tego piękny melodramat.