powstrzymać falę na morza brzegu

znowu spieniona

uderza

w ziemię

pośród pomocnych ptasząt zaśpiewu

oczyścić piasek

świtania

lśnieniem

wiele ziarenek sklejonych łzami

promykiem z nieba

suszyć

próbować

a jednak trudno serce omamić

nie wystarczają

już tylko

słowa

krwawa jutrzenka plugawi niebo

choć łzy błękitne

sączą się

z marzeń

o świcie może mniej będzie tego

serce odpuści

bez pulsu

w kamień

*

samotne ślady na plaży słońce

w bezruchu cienie

to dla nich

koniec

lecz chwile blasku na horyzoncie

lśnią tam znów światła

chociaż

zamglone