ech Violo violino

cudna wiolonczelo znów czarujesz kształtem

palcami więc muskam czar bioder wysmukłych

gorących i gładkich

gryf lekko ujmuję pieszcząc struny drżące

z twoich włosów miedzianych splecionych tysiąca

splatałem do rana a ty tylko drżałaś

z pokorą znosiłaś chciwe dłonie moje

cierpliwie czekając kiedy cię nastroję

znienacka potrącam naprężone spięte

srebrzyste arpeggio wybrzmiewa w noc śmiechem

wśród echa dzwoneczków wraz z tobą wibruję

i pewnie bez trwogi smyk garścią ujmuję

błyszczący poświatą świeżej kalafonii

niech zabrzmi muzyka niech ciszę rozgoni

uciąłem od ucha a świat się zasłuchał i w krąg zawirował

do tańca natychmiast ruszyła podłoga

z początku kawałek dostojny wolniutki

nim dotknę zgadujesz i znasz moje nutki

wpierw w górę oktawę i na dół o kwintę

wibruję wraz z tobą przyciągam na chwilkę

i nagle spod piersi wtóruję ci śpiewem

i w tańcu zatracam trzymając w ramionach

ty wznosisz melodię za chwilę spełniona

aż cisza się nagle tych kwileń przelękła

jęknęłaś załkałaś jakby struna pękła

omsknęła się ręka

i strugą gorącą w twoje wnętrze tryskam

to serce rozprysło w okruchach jak kryształ

samotnie w kąciku podśpiewuję solo

gdzie jesteś Violino tak tęsknię

och Violo!