po ulicy płynie życie 

idę do przodu 

mijam szczęśliwych ludzi 

tłum w nim jestem sam 

z uśmiechem witam szefa 

mimo że on niemiły częstuje gniewem 

choć nie powinien 

szczęście nie wymaga pielęgnowania 

przychodzi czasem 

bywa w snach 

we łzach po bólu 

w przejściach na plaży w domach 

rozpacz nie liczy się trosk nie zliczę 

skąd wziąć sił by żyć bez zamartwiania 

gdy życie zabija z każdym kolejnym dniem 

starzeje się świat 

człowiek nie mądrzeje 

odpływam w dal niezmierzony bezkres myśli 

czas wspomnień cofa niepotrzebnie wstecz 

wszystko co ziemskie nasze 

oni każą nam zapłacić 

nierówność podły sposób rozumienia 

nie znam sposobu by odszukać prawdę