Pięknie

Właśnie pisałem o topoli z mojego rodzinnego Mazowsza, których razem z moim ojcem posadziliśmy kilkadziesiąt.

Piękny wiersz. Bardzo osobisty i niezwykle refleksyjny. Bardzo mi się podoba.

Topole - znany materiał na zapałki - w naszym ludzkim zasyfionym krajobrazie powinny rosnąć wszędzie. To stoickie drzewo bardzo wycisza, wymiatając wszelkie naszej duszy w niebie i na ziemi śmieci i ten świat - przez nas wywrócony - skutecznie reanimując nawet wokół poligonów Semipałatyńska, w Korei Płn., pod Los Alamos czy na w-pach Marshalla

Oj, topolo ty wysoka,
Głowę masz w obłokach;
Poszum liści, twych gałęzi
Serce moje więzi...