Ilość zaimków w wierszu jest wprost powalająca na 43 wyrazy (nie licząc spójników i przyimków prostych) jest ich 17! Być może dlatego utwór jest tak bardzo wieloznaczny...

(...) wolimy już
umrzeć sami (...)
niźli kogoś ktoś
taki miałby prosić
i błagać o pomoc

(patrz pierwsze wersy - cytuję z pamięci)

W obecnym modelu zdefragmentowanych na pojedyncze jednostki społeczności to standard ludzkich zachowań. Stado przestało nas chronić, bo z nikim nie ma już trwałych więzi; koledzy zawiedli, szefowie są niewiarygodni, a z rodziną dobrze się wychodzi tylko na zdjęciach.

Nikogo o nic już nie prosimy

Ostatnio na wyrzuconej przez kogoś zapalniczce przeczytałem, że - z ludźmi czy bez - w naszym życiu najlepiej to nam wychodzą włosy.