Idzie smutna panna poprzez życia znoje,

Serce swe na głaz z każdym dniem zamieniając,

Odrzucona przywdziała na siebie zbroję,

By nigdy więcej już nie cierpieć kochając.

Lecz czy ta zbroja kiedyś nie zardzewieje?

Czy nie odczuje dziewczyna jej ciężaru?

Czy uchroni to przed bolesnym zranieniem,

Czy na pewno nie chce poczuć uczuć żaru?

Czy kruche serce które stało się głazem

Nie zapragnie kiedyś pokochać człowieka?

Nie jest to wyjściem chować sie za urazem,

Może ktoś tam daleko,gdzieś na nią czeka...