słońce w zenicie

w wyludnionych oczach

błękit po horyzont

owijam się wokół ciebie

jak leniwe koty wokół glinianych donic

czas nie śpi

gorące chwile lewitują

w powietrzu

myśli szwendają się po głowie

kręcą w kółko i ze zdumieniem wracają

do tych samych miejsc

na skórze

spod przymkniętych powiek

uciekają sekundy

zanim zasnę rozebrana  

ze złudzeń