Wieje chłodem, na niepogodę,

wśród serc lodem skutych.

Podążam sobie za ludzi pochodem,

z marzeń odartych i splutych.

Pędzą przed siebie, niewiedząc czemu

pustkę maja w głowie, są trybami systemu

maszyna nie człowiek.

Lecz zastanawiam sie czemu,

łzy im płyną z powiek.