Lekko się czyta ten wiersz, ale jest to odczuwalna dysharmonia z treścią wiersza... Krótka forma podpowiada, że chodzi o konkrety. A kamienie to chyba jakieś problemy...

Każdy nosi jakieś kamienie. Nikt nie mówił że jest, i będzie elegancko.

Porzucanie ciążącej niedobrej przeszłości, jakby to były zwyczajne kamienie

(vide tekst)

jest, niestety, możliwe wyłącznie w poezji. W realu twardy dysk ludzkiej pamięci rejestruje wszystko na bank i na amen, i masz to później w tym swoim pancernym sejfie aż do samego grobu jak w pacierzu.

Jedynym sposobem na reset jest

albo

codzienne znieczulenie w postaci flaszeczki-pocieszycielki,

albo

lobotomia

rzucam kamienie
c o d z i e n n i e
o świcie
razem z kamieniem
rzucam swe życie

(patrz finał)

Życie jest jednorazowe. To dlatego pilnie bacz,

którędy

wiodą ciebie twoje nogi

Skąd ten nagłówek "Stoję..."?

A jaki masz rozmach i potencjał, kiedy wszystkie twoje kieszenie pełne są kamieni??

"Kto stoi w miejscu, ten się cofa."

/J.W. Goethe 1749-1832/