Są takie schody na które nie wejdę

i drzwi nie otworzę. Coraz trudniej

utrzymać pogodną twarz. Mówiłaś,

że wszystkie okruszki są cenne.

To prawda.

Do dziś czuję w nich twoją słodycz,

więc sklejam język świata z naturą,

bo chcę zachować cząstkę radości.

Ostrożnym ruchem ręki wykroję

promyk słońca, niech zakołysze

niebem i ziemią. Otworzy proste

słowo, które mówi tak wiele.

Dzień powoli gaśnie i pozostawia

złotą aurę. Jesteś, próbujesz coś

powiedzieć. Chyba wiem