w czasie 

kiedy materialny deficyt 

neutralizował przepych wspólnego bycia

często do mnie mówiłeś

namagaj chlebem

oj tato...

dziś 

wychylam głowę zza rogu obfitości 

i patrząc na zimny granit 

chcę wykrztusić z siebie 

dwa słowa...

...i jeszcze

szkoda 

że nigdy nie słyszałeś 

jak pośrodku wszechświata 

szumi morze 

a mewy chrapliwym głosem 

wznoszą do Boga hymny pochwalne 

aż chmury schodzą z nieba 

i słońce nad horyzontem 

kłania się ziemi

wachlarzem blasków