Wschody słońca mi daje

po to, by zebrać zaraz.

Nie dobry, a podziwiam.

Chwilą natchniony malarz.

Jak dmuchawce śle słowa.

Czy do mnie? Nie wiem, czekam,

że dmuchnie w moją stronę.

Mój chwilowy poeta.

Wieczór spędzam już sama,

by wszystko razem skleić.

Marzę, żeby znów wrócił.

Ja, rzeźbiarka nadziei.