drapieżna nitka pajęczyny

posypana lukrem księżycowej poświaty

ledwo widoczne wgniecenia

oderwane od niestabilnej płaszczyzny

szybują we mgle

niesione przez nowo narodzone piosenki

bez wypowiedzianych słów

kształtują krainę niedostępnych całości

dla zagubionych oczu

reszta zniewolona

w nieodgadnionych szkatułkach

pod spodem przepaść bez początku

tajemniczym horyzontem

drga nieustannie

tam płatki światła

zasypiają na liściach

między ściankami upływających chwil

śnią echa w skalnych kołyskach

by kiedyś powrócić w nieskończonych

powtórzeniach