w znajomym eremie mieszka stare krzesło

na kulawych nogach zmęczonych ciężarem

jest zielono-czarny kubek do herbaty

tania popielnica wazon z porcelany

w znajomym eremie zegar cicho tyka

głośno w oddaleniu szczeka pies sąsiadów

ważą w tyglu myśli woda wrze w czajniku

erem się przepełnia aromatem kawy

smak kapie z łyżeczki ocieka na obrus

wsiąka bezpowrotnie wnika w lniane sploty

ikonopodobny obrazek na ścianie

między odcieniami symuluje złoto

w znajomym eremie zbyt wiele przestrzeni

frazy i frazesy dążą do zbliżenia

sączą w nisze słowa gubią się w domysłach

opadają kurzem w załamania cienia

w kontekście eremu uczę się pojmować

to co pośród tłumu najbardziej samotne

śmierć i narodziny i to co pomiędzy

a pomimo wszystko właśnie tłumu głodne

_______________

* listopad 2012