niesiona z wiatrem

rozpływa się w powietrzu

na dłoniach ślady

zapisany zaprzeszły świat

na twarzy wyraz niewyraźny

rozmyjemy się w czasie

na wieki chowając się za

wieczności drzwiami

duch w środku człowieka

cierpi od lat oddając

szczęście radość

zapamiętałem tyle co ty

że nie mamy nic

prócz siebie nawzajem

szczery uśmiech

ucina rozmowę