Maciejowiec, miejsce milczenia,

gdzie rododendrony gaszą barwy jesieni,

pałac zapadły w zmarszczkach czasuszepcze głosem kamieni,

których nikt nie słucha.

Ścieżki plączą się w puste powroty,

tam, gdzie dzieciństwo kruszyło śnieg stopami,

a teraz tylko echo tamtych dniprzemyka w gałęziach,

drżących od pamięci.

Puszysty śnieg, delikatny jak zapomnienie,

przykrywa blizny ziemi i nasze,

ale nie rozpuści tego chłodu,

który zostawia czas, gdy odchodzi.