Resztkami zetlałego ciała czuję

swoje własne życie.

Krztyną indolencji obłaskawiam

ciszę, aby stała się mniej krzykliwa.

W moim ogrodzie szaleje pożar -

rozprzestrzenia się pycha,

nadzieja i bezcielesność.

Gdzieś na samym dnie ukrywa się łza,

na jaką nie zasłużyłam.

W pobliżu światła

rozmawiają cienie - jak zwykle zbyt bystre,

aby mogły się spodziewać

własnych imion.

W Twojej kieszeni podryguje czas,

jak zawsze zbyt naiwny,

zbyt mądry.

Nie chciałam kochać na zachętę -

rozumiałam przyszłość nieba,

spełnienie pragnień zbyt przelotnych,

aby objawiła się melancholia,

powrócił żal, odnalazła się pokuta.

Pobliskość iluzji sprawia, że żyję

wbrew ostateczności.

To rozrzutność myśli - ciało zbyt naganne,

aby odkryć strach.