Stąd wywodzi (wieść się ściele)

Nowogrodzki swe korzenie – 

ciut osada, skryta w lesie,

rozsławioną dziś jest w świecie.

Chociaż jedna, w liczbie mnogiej,

„pucie dwie” więc przysposobił.

Nikt się już nie zastanawia,

jak poprawnie się wymawia.

Plany wielkie, słowa śmiałe, 

„niech no tylko kimś zostanę!”,

A mieszkańcy? Pewnie radzi.

„Dzięki niemu się wzbogacim”.

Już hotele tam planują,

o pielgrzymach plany snują,

już muzeum za dwa lata…

„Tu się rodził nasz Sarmata”!

Ja zaś patrzę, obserwuję,

czasem fraszką skomentuję,

skrobnę piórem, myśl dorzucę…

„kto był bucem, dalej puciem”.