jak wyobrażam sobie potworność 

pierwszych chwil bez ciebie? budzę się, 

kompletnie nagi, w ciemnym zaułku 

Narajangondźo albo innego egzotycznego 

miasta, w którym nigdy nie będę, 

usmarowany seledynową farbą, z camembertem 

między pośladkami i naklejką przedstawiającą 

jelonka Bambi na środku czoła. 

żeby było śmieszniej. 

krzyk, bezskuteczne próby dogadania się 

z lokalsami. niech ktoś mi wreszcie pomoże, 

bo od nie mówiących po angielsku policjantów 

jedynie dostałem pałą! 

zimno i głód. święty Aleksy-menel-Godzuki 

zwinięty w naleśnik koczuje pod plakatem 

reklamującym Godzillę XV. ryk, z bezsilności. 

zaprzyjaźnienie się z wykolejeńcami, deale na migi. 

robienie paskudnych rzeczy, byleby przetrwać. 

szpetnokształtne dziewczyny częstujące 

tym i owym. zlizywanie zawartości strzykawek. 

sreberka, pazłotka, parszywe kadry niejako 

przesuwające się obok mnie. piloerekcje, 

stroszące się skóry. chwile wesołe jak ból 

zębów albo drutowanie ryja. 

i ten ciągły brak, niezagłuszalny. papierowe 

uliczki potiomkinowskiej metropolijki. 

miasto właściwe trwa dalej. 

tak odległe, nieosiągalne. a mi 

coraz durniej. aż po obłęd.