Już, już się zbliżam.

Muskam twoje policzki,

wyczuwam wzrok

utkwiony w obliczu

mojej egzystencji —

marnej jak jesienne,

urojone melancholie,

niesione przez wiatry.

Wirujące brązowe liście,

spadające z drzew,

chylące się ku mrozom —

marności nad marnościami.