(koloru wypłowiałej zieleni w cenie detalicznej 2,50 złotego z mottem: mózg po stokroć lepszy od serca)

umierało coś we mnie codziennie

aż się stałam popiołem kamieniem

aż wypalił się ogarek świata

i ogarnął mnie swoim cieniem

i czekałam na kogoś

wierzyłam

że przyniesie go wiatr albo burza

świat był kłamstwem

zmyśloną przygodą

i obłędem

i ptakiem spłoszonym

bo nie miałam prawa go kochać

chociaż dla mnie był przecież stworzony

wciąż czekałam

lecz sen się nie przyśnił

wypłowiały zeszyty i słowa

miałam prawo kochać

lecz w myślach

bo na miłość nie byłam gotowa

dzisiaj piję wino różowe

dojrzewało nad Adriatykiem

i stokrotki zbieram

i słowa

jak we wianek je wplątam

w życie