wiesz, co bym chciał ci wyczarować? miłosne 

miasto, Kryształowe Tokio, ale zamieszkałe 

w większości przez Polaków (bo i po co utrudniać 

sobie życie łamaniem języka japońszczyzną?). 

albo swoje Dańce – metropolię usianą wieżowcami 

z litego brylantu, w której nikt nawet nie słyszał o trądzie, 

braciach Karnowskich czy gnojowicy, a każda chwila 

jest niczym letni zachód słońca nad oczkiem wodnym. 

bez komarów. 

gdzie karmiłbym cię owocami z serca Toskanii, był 

Toscaninim beczącym lirycznie, bo z trzewi, arie 

z Toski. chcę ci wyczarować krainę poezji, gdzie 

wszystko byłoby przesycone eterycznością, 

i to do przesady, do granic przyzwoitości, 

gdzie, gdybym się wypiął, nawet mój esperal 

(dobra, żart, nie mam) deklamowałby utwory Poego. 

właśnie, chciałbym osiągnąć podobny poziom 

uczuciowości, a jak na razie wychodzi mi bardziej 

styl Bukowskiego, o którym Nick Cave powiedział, 

że to `bukakke złej poezji`. 

ale jestem szczery i uczciwy, jak złożone w ofierze 

jagniątko o białej sierści, którego mięso zostało 

ugotowane we krwi Magika z Kalibra 44. 

ech, niechby już się okazało, że istnieją jakieś 

Niebiosa, z których dobry, bo zapijaczony 

stwórca-poczciwina sypałby na nas miękkie 

i nieuzależniające narkotyki.