Siedział przy biurku w swojej dawnej sypialni. Był środek nocy, a światła za oknem, odbite w szybie, przypominały migoczące gwiazdy. Przez trzy miesiące iluzja bezpieczeństwa, którą Jack kupił mu kaucją, spełniła swoje zadanie. Jutro miała się skończyć. Matthew zaśmiał się bezwiednie. To była największa ironia. Grożono mu więzieniem, ale Jack wymógł na nim karę gorszą niż kraty - przymus życia. Zmuszenie go do operacji, przyjęcia leków, terapii i do walki z rakiem, na którą on sam już dawno temu podpisał rezygnację. Spojrzał na sufit, nerwowo gniotąc palce. Wmawiał sobie, że było warto. Poświęcenie się opłaciło. Steve jest wolny. Dzięki niemu kuzyn może iść na studia, popełniać błędy i żyć pełnią życia.  

Jutro Matthew wejdzie do sądu jako dowód na to, że nawet wybrakowany towar może się jeszcze do czegoś przydać. 

Otworzył cienką, zieloną teczkę, wygenerowaną w ciągu kwartału przez Jacka i Petera, która stanowiła mapę jego duszy – mapę, której on sam nigdy nie potrafił narysować. Dowiedział się z niej więcej o swoim domniemanym stanie zdrowia, niż przez całe dotychczasowe życie od wszystkich lekarzy, których spotkał na swojej drodze. Wziął do ręki jedną z kartek i powoli zaczął czytać losowy opis: 

„Rozpoznanie: Zaburzenie Depresyjne Nawracające (Epizod Ciężki), wynikające z niezdolności do adaptacji wobec stresora terminalnego i rozpadu środowiska rodzinnego.” 

Och, a on myślał, że po prostu nie chce mu się wstać rano z łóżka. Nie. Okazało się, że to była ciężka choroba afektywna, która usprawiedliwiała każde jego nieprzewidywalne zachowanie. 

„Zespół Upośledzenia Funkcji Poznawczych. (Chemobrain)” 

To było arcydzieło Petera.  Istny majstersztyk. Diagnoza miała tłumaczyć, dlaczego ukradł receptę w zrywie paniki, a potem, jak gdyby nic oddał ją Oliverowi. Nie był niezrównoważony. Był upośledzony przez chemioterapię. 

Zaśmiał się do siebie, odkładając papiery na blat. Rzucił okiem na godzinę, a potem wyjrzał przez okno na zewnątrz - niebo wciąż pokrywała głęboka, hebanowa czerń.  Odetchnął, powoli odliczając ku pierwszemu dniu swojego nowego życia. 

*** 

Czterdzieści minut przed przed rozprawą byli już na miejscu, gotowi aby usłyszeć ostateczny wyrok. Przygotowywali się do tej chwili ponad trzy miesiące. Kiedy stali przed monumentalnym Gmachem Sądu Okręgowego, Matthew poprosił panią kurator oraz Jacka o chwilę dla siebie, w czasie której mógłby ostatni raz zapalić oraz sam na sam przygotować się do tego, co miało lada moment nastąpić.  Niechętnie, ale zgodzili się na krótki czas zwolnić go z więzów dyscypliny.  

Zaciągnął  się po raz ostatni i niedbale wyrzucił papierosa przed siebie, mocno przygniatając zawiniątko czubkiem buta. Pochylił plecy, schował ręce do kieszeni spodni, opierając ciężar ciała na prawej nodze, która nastąpiła na kremowy schodek, prowadzący do budynku. Rzucił okiem na surową fasadę - głęboko osadzone, podłużne i wysokie okna patrzyły na niego, jak nieustępliwe ślepia biurokracji. Niezaprzeczalnie to była architektura zaprojektowana tak, by wzbudzać poczucie bezosobowej, przytłaczającej władzy. Przystanął bo poczuł na policzkach letnie promienie słońca i z zadowoleniem chłonął przyjemne ciepło.  

– Hej… gotowy? – Audrey pojawiła się znikąd. Zlustrowała go od stóp do głowy, zwracając szczególną uwagę na wygląd zewnętrzny. Jej wzrok skupił się na jego tułowiu. Granatowy, dopasowany garnitur, choć teraz nieco luźny, wciąż akcentował jego rzeźbiony kontur i szlachetną linię ramion. Pomimo utraty wagi, Matthew miał w sobie swój magnetyczny urok, który nie potrzebował blasku zdrowia, by intrygować. Właśnie tak zapamiętała go z ich pierwszego spotkania – z tą samą iskrą w spojrzeniu i niepohamowaną nonszalancją w postawie. Wyglądał jak rzeźba – ostrzejszy i bardziej dramatyczny niż kiedykolwiek, a jego uroda była czysta i niepodważalna. 

– Wyglądasz… – zawahała się, szukając właściwego słowa, które nie zabrzmiałoby jak komplement, ale jako konkluzja – przeraźliwie przystojnie w tym garniturze. Prawie jakbyś wychodził, a nie wchodził. Matt spuścił głowę, nieznacznie podnosząc kącik ust.  

– Dziękuję, że jesteś… – mruknął, a z jego oczu wciąż bił ten zawadiacki blask, który pamiętała.  Audrey niepewnie przesunęła dłonią po jego ręce od palców, aż po smukłe ramię.  

– Zawsze będę… - odrzekła powoli wchodząc po kamiennych stopniach, a następnie subtelnie pociągnęła go za nadgarstek, by wziął z niej przykład. Matthew ruszył z ociąganiem, ale  ponownie zatrzymał się tuż przed głównym wejściem, zwieńczonym klasycznym portykiem z masywnymi, gładkimi kolumnami. Zapatrzył się na Audrey, która położyła drobną dłoń na ciężkiej, mosiężnej klamce. Nie była to prosta rączka, lecz masywny odlew, którego powierzchnię pokrywały złożone, pęczniejące zawijasy i ornamenty. Kiedy dziewczyna wyczuła, że Matthew został w tyle, natychmiast się odwróciła, patrząc pytająco.  

–  Audrey... mam prośbę. Słyszałaś o czymś takim jak samorealizacja? –  odezwał się znienacka, a jego głos, choć zachrypnięty, brzmiał zaskakująco dojrzale. 

Audrey uniosła brew, zdezorientowana nagłą, poważną przemową, niemal na środku przejścia. Odeszła na bok, obdarzając go uwagą.  

– Oczywiście. Czemu pytasz? 

– Bo to jest coś, co musisz dla mnie zrobić. Proszę, nie szukaj spełnienia w matce, Jacku, czy chłopaku ze szkoły. Nie szukaj satysfakcji w tym, co według nich powinnaś robić lub kim być - Matthew uniósł dłonie, energicznie gestykulując. - Popełniaj błędy, Audrey. Wkurzaj mamę, rzuć te studia, jeśli ci nie pasują. Zmień kierunek. Wyjedź. Spieprz coś kompletnie i ciesz się tym impulsywnym zrywem.  

Słowa uderzyły w Audrey z siłą niespodziewanego ciosu. Były brutalnie szczere, oderwane od jego codziennej ironii. Nie brzmiały tylko jak rada starszego brata. Matthew przekazywał jej pałeczkę, wraz całą swoją niewykorzystaną energią. 

– I przede wszystkim, Audrey, nigdy nie bądź tą, która została wybrana, tylko tą, która sama decyduje i wybiera.  

Zrozumiała, że ta intymna wymiana słów stanowi ich ostatni kontakt przed długotrwałą rozłąką. Zacisnęła pięści. Jej oczy, dotąd pełne młodzieńczego spokoju, wypełniły się łzami. Cofnęła się o krok, a jej ledwie słyszalny głos, drżał między żartem a paniką. 

– To pożegnanie? -  Spojrzała na niego, a po zarumienionym policzku spłynęła pierwsza kropla, jak magnes pociągając za sobą kolejne.  Matthew w jednej chwili pokonał dzielącą ich przestrzeń, a jego ramiona zacisnęły się wokół drżącej Audrey. Przyciągnął ją mocno do siebie, pozwalając, by jej łzy wsiąkały w materiał jego eleganckiej marynarki. Czuł, jak każdy jej szloch uderza go prosto w serce. Delikatnie gładził jej włosy, a potem, odsuwając ją na moment tylko po to, by spojrzeć jej głęboko w zapłakane oczy, szepnął, z chrypą w głosie: 

– Przestań. Pożegnanie to luksus, na który nas teraz nie stać. Musisz się pozbierać, bo masz robotę. Pilnuj rodziców. Upewnij się, że ten mały dupek, Stevie nie zrobi już nic głupiego, okej? A co do mnie, masz się, do cholery, nie martwić. Jestem jak kot, mam więcej niż dziewięć żyć. Wrócę. Znasz mnie już trochę i wiesz, że przecież wszystko, zawsze uchodzi mi na sucho! 

*** 

Audrey czuła się, jakby powietrze w sali sądowej było z betonu. Ciężkie, zimne i nie chciało się ruszać. Ostry, cytrusowy zapach środków czyszczących mieszał się z metaliczną wonią strachu, a marmurowe ściany wydawały się pochłaniać każdą, najmniejszą nadzieję. Siedziała w pierwszym rzędzie, przyglądając się wszystkim po kolei. Jej mama, Samantha siedziała tuż obok. Jej wzrok był wbity w Matthew, próbując mu przekazać milczącą obietnicę wsparcia, choć w środku czuła, jak los pokazuje jej środkowy palec. Dopiero co otrzymała szansę na odkupienie i stworzenie więzi z synem, a teraz ta krucha relacja miała zostać nieodwołalnie przerwana przez wyrok. Czuła zdruzgotanie wizją utraty Matthew, ale jej milczące łzy były ukryte głęboko pod warstwą pudru i opanowania.  

Ethan siedział w sali sądowej, tuż za stołem obrony, niemal niewidoczny, ale w pełni zaangażowany. Patrzył na ojca i brata przez pryzmat zimnego profesjonalizmu, którego nauczył się od Jacka – najlepszego prawnika, jakiego znał. Jego postawa była nienaganna, garnitur idealnie skrojony, a wzrok skupiony i analityczny. Nie miał w sobie zdruzgotania Samanthy ani emocjonalnej walki Audrey. Przez te miesiące, spędzając czas w kancelarii Jacka, Ethan opanował sztukę separacji emocji od faktów. Dla niego ta rozprawa była ostatnim, technicznym etapem perfekcyjnie rozegranej strategii. Ethan nie bał się o Matthew. Wiedział, że on zawsze sobie poradzi. To cyniczny, zawadiacki brat, który zawsze potrafił przekuć katastrofę w przewagę. Ethan ufał bratu w jednym: że zawsze spadnie na cztery łapy. 

Spojrzała na Jacka, który wcielił się w rolę prawnika, nie był już ojcem. Studiował kartki z taką pasją, jakby to mogło jeszcze zaważyć na wyroku, który przecież znali od dawna.    

Rodzice Olivera się nie pojawili. Ich nieobecność była  ostatnim, cichym oskarżeniem i dowodem na to, że niezależnie od wyniku, toczona walka była moralnie nieczysta i nie zapewniała nikomu ukojenia.  

Matthew siedział na środku, przy stole obrony, niewzruszony. Nie odwrócił się. Jego ramiona były szerokie i proste, a jedyne, co zdradzało wewnętrzną walkę, to ciągłe, niemal niezauważalne bicie nogą. Audrey pomyślała o jego słowach: „Masz robotę”. Właśnie to miała na sobie: robotę. Musiała być jego tarczą, jego powodem, dla którego wróci, jego ubezpieczeniem. Gdy sędzia w końcu uniosła młotek, ciężkie, mahoniowe uderzenie nie było głośne, ale w głowie Audrey zabrzmiało jak eksplozja. Jedyną rzeczą, jaką zdołała usłyszeć w narastającym chaosie, było: „Jestem jak kot. Mam więcej niż dziewięć żyć.” Musiała to wreszcie sprawdzić. 

Sędzina Clara Halloway, kobieta o srogim, ale sprawiedliwym wyrazie twarzy, odłożyła akta. W jej tonie nie było nienawiści, lecz chłodny, bezosobowy majestat prawa. Wszyscy wiedzieli, że jej decyzja była już dawno ustalona – to była ugoda, a nie sprawiedliwość. 

–  Panie Matthew Patterson –  rozpoczęła sędzina Halloway, a jej głos niósł się echem w uroczystej ciszy sali. – Sąd przyjął do wiadomości dowody przedstawione przez obronę, a są to dowody, muszę przyznać, druzgocące i bezprecedensowe w swojej specyfice. Sąd bierze pod uwagę pański terminalny stan zdrowia, a także wyraźne upośledzenie funkcji poznawczych, zdiagnozowane jako skutek agresywnej terapii onkologicznej i ciężkiego zaburzenia depresyjnego… 

Sędzina przeszyła wzrokiem Matthew.  

– Sąd jest przekonany, że pana czyny, choć fatalne w skutkach i stanowiące rażące naruszenie prawa w zakresie nielegalnego obrotu substancjami kontrolowanymi, były wynikiem decyzji podjętych w stanie głębokiego cierpienia i niepełnej poczytalności. 

Matthew zacisnął szczękę. Słowa sędziny, mające być aktem łaski, wydawały mu się ohydnym, fałszywym usprawiedliwieniem. 

– Dlatego – kontynuowała, wbijając wzrok w Matthew. – Zamiast wymierzać karę pozbawienia wolności, Sąd skazuje pana  na sześć lat pozbawienia wolności w pełnym zawieszeniu. 

Matthew usłyszał, jak Jack stojący obok niego, głośno wypuszcza powietrze z ust – kaucja została zamieniona na wolność warunkową. 

–  Jednakże, panie Patterson, ten wyrok obarczony jest najsurowszymi i najściślejszymi warunkami nadzoru. Niniejszym Sąd zarządza bezzwłoczne rozpoczęcie i bezwzględne kontynuowanie przymusowej terapii. – Kobieta gestem wskazała na dokumenty leżące przed nią. – Zgodnie z protokołami medycznymi przedstawionymi przez obronę, zostaje pan skierowany do zamkniętego ośrodka leczniczo-rehabilitacyjnego Northpoint Recovery w stanie Idaho, gdzie będzie pan przebywał pod stałym nadzorem lekarskim. Ośrodek ten, finansowany prywatnie, spełnia wymogi Sądowe dotyczące pańskiej terapii onkologicznej i psychiatrycznej. 

–  Od tej chwili – ogłosiła, spoglądając również na Jacka – znajduje się pan pod ścisłą kuratelą sądową i musi pan bezwzględnie stosować się do każdej zaleconej formy leczenia. Sąd traktuje to jako ostatnią szansę na odzyskanie zdrowia i powrót do społeczeństwa. Po drugie, Sąd orzeka obowiązek pełnej restytucji finansowej na rzecz rodziny ofiary, państwa White. Zgodnie z ustaleniami, oskarżony zostaje obciążony grzywną i rekompensatą w wysokości dwustu pięćdziesięciu tysięcy dolarów, co ma pokryć koszty związane z pogrzebem i stratami moralnymi. 

Matthew poczuł, jak gorzki, dławiący wstręt podchodzi mu do gardła.  Grzywna to cena za spokój Jacka i wolność Steve’a. Jego poświęcenie zostało ostatecznie kupione i sprowadzone do transakcji finansowej. To był finał. Sędzina Halloway uderzyła młotkiem.  

– Posiedzenie jest zamknięte. 

Matthew, choć wolny prawnie, wiedział, że właśnie został skazany na nieodwołalną akceptację własnego losu w złotej klatce. Od teraz oficjalnie był własnością systemu. 

*** 

Głos sędziny Halloway, wydając ostatnie uderzenie młotkiem, przeciął nie tyle ciszę, co całą przeszłość Matthew i jego rodziny. Zakończył trwający miesiące koszmar. Jack natychmiast, z tryumfalną ulgą, odwrócił się od stołu. Przytulił Matthew mocno do piersi, w geście, który na chwilę zatarł podział na prawnika i klienta, przywracając jedynie ojca i syna. Jack wtulił twarz w jego włosy, a Matthew poczuł znany, choć dawno nieodczuwany zapach drogiej wody kolońskiej. Jack szepnął mu do ucha proste, acz nieodwołalne słowa: 

– Odpocznij teraz, synu. Masz żyć. Wszystko się ułoży. 

Matthew nie zareagował. W jego oczach nie było ani ulgi, ani strachu, tylko ta sama, nieodgadniona pustka. Czekał na Panią Kurator. 

Olivia Smith, surowa i nieustępliwa w szarym kostiumie, podeszła do stołu, by przejąć formalną opiekę. 

– Panie Patterson. Zapraszam, transport już czeka – powiedziała oschle. 

Jego wycieńczone ciało było znużone, ale postawa, zaskakująco, spokojna. Ruszył za kobietą. Zaczęli schodzić z piętra. Mimo marmurowych posadzek i wysokich sufitów każdy krok po szerokich, półokrągłych schodach niósł ze sobą ciężar i ostateczność wyroku. Matthew szedł prosto, a za nim, krok w krok, z nieustępliwą determinacją, zmierzała kuratorka – fizyczny symbol jego nowej, przymusowej egzystencji. Jack szedł z boku, dumnie, z teczką pod pachą, jakby właśnie wygrał najłatwiejszą sprawę w karierze. 

Kiedy wyłonili się zza grubych murów, na zewnątrz buchnęło w nich przyjemnie rozgrzane, majowe powietrze.  

Czekali tam. 

Stali razem, tuż przejściu na parking: Peter i Amanda, bliscy Matthew, ale teraz odlegli jak nikt inny, oraz Steve – wolny, przestraszony i niosący na sobie niewidzialny ciężar cudzej winy.  Kuzyn siedział na swoim wózku, patrząc na Matthew wzrokiem pełnym mieszanki wdzięczności i przerażającego poczucia winy. Matthew  bez słowa minął Jacka i kuratorkę.  Zatrzymał się tuż przed Steve`em. 

–  Wszystko będzie dobrze, poradzę sobie, nic się nie martw –  nie zważając na drogi garnitur, przyklęknął na brudnym chodniku, mocno przyciągając chłopca do siebie. Steve głośno łkał, nachalnie zawieszając się na szyi kuzyna. Przywarł do niego z taką siłą, iż Matthew nie był pewny, czy za chwilę uda mu się z powrotem wstać, aby  pokornie zastosować się do treści wyroku sądu i udać się do srebrnego samochodu z logo kliniki, który czekał już na parkingu za nimi. Po krótkiej chwili z wyczuciem odsunął go za długość ramion, patrząc prosto w zapłakane oczy, które nie wyrażały już niczego poza rozpaczą i głębokim ubolewaniem. 

–  Steve, wszystko jest okej, naprawdę - powtórzył tonem, który miał za zadanie przywołać go do porządku. Chłopiec przełknął ślinę razem z łzami, które masywnie wpadały do buzi. 

–  Bę-ędę… mó-ógł… ci-ę odwiedzać? - wyjąkał, drżąc z zimna, mimo że był prawie czerwiec. Pytające spojrzenie Matthew zatrzymało się na pani kurator; ta od razu przejęła wodze konwersacji, z góry serwując mu nieodwołalną odpowiedź.  

– Cóż, na samym początku obowiązują dość surowe zasady dotyczące kontaktu z bliskimi… Matthew będzie mógł od czasu do czasu dzwonić. 

– Nic się nie martw, będziemy w kontakcie. Trzymaj się, wszystko będzie dobrze - Matthew ostatni raz uścisnął wątłe ciało kuzyna, szepcząc do ucha, jakby miał pełną kontrolę nad sytuacją. Kreował iluzję, że z łatwością odnajdzie się w rygorach przymusowego leczenia i izolacji. Prawda była jednak taka, że stracił grunt pod nogami i, po raz pierwszy w życiu, nie miał pojęcia, co go czeka. Mur, który tak sumiennie budował przez te wszystkie miesiące, rozsypywał się na ich oczach, zaczynając od lekkiego drżenia w mięśniach i ucisku w gardle. Teraz walczył ze sobą, aby nie paść na ziemię i zespolić się z betonową płytą chodnika. Przypomniał sobie pożegnania z rodzicami, które miały miejsce każdego ranka w przedszkolu: były krótkie i pozbawione emocjonalnej otoczki, aby zminimalizować narastające uczucie tęsknoty i paniki. Poczuł się, jakby znów miał pięć lat, stojąc w zatłoczonej szatni – z tą różnicą, że teraz nie było nikogo, kto szepnąłby: `Nie bój się. Wrócę. Ani się obejrzysz, a będziesz z powrotem w domu.”  

Chociaż bardzo nie chciał, aby zupełnie się nie rozsypać przed tą smutną widownią, w desperackim pośpiechu wstał, wyrywając się z uścisku Steve’a. Najpierw delikatnie przyciągnął do siebie Amandę, poczuł sztywność jej ciała i jej milczące łzy, po czym silniej, niemal z ulgą, objął Petera, swojego lekarza i obrońcę, który zawiódł. Po tych szybkich, niemych pożegnaniach, nie oglądając się za siebie, Matthew ruszył. 

Pani Kurator, nieustępliwa i profesjonalna, czekała przy  SUV-ie, który miał go zawieźć w nowe, przymusowe życie. Wsiadł do samochodu, siadając obok niej, i zamknął drzwi. Usłyszał kliknięcie. Pojazd ruszył cicho i nieodwołalnie. 

Spojrzał przez szybę, obserwując, jak budynek sądu staje się coraz mniejszy, a postacie jego rodziny zlewają się w jedną, bolesną plamę. Jack z nimi nie czekał – Jack już wygrał i poszedł dalej. 

W tej chwili, Matthew poczuł, że jego cynizm, jego pijaństwo, jego choroba – wszystko, czym gardził w sobie – stało się idealnym kamuflażem. Był wystarczająco zły i wybrakowany, by system uwierzył, że to on jest sprawcą. 

Uratował młode życie przed zatraceniem. Dał Steve’owi szansę na normalność – na studia, miłość i popełnianie błędów – kosztem siebie. Matthew Patterson, czarna owca i beznadziejny przypadek, stał się narzędziem Opatrzności. Jego złoty wyrok nie był łaską, lecz najwyższą formą miłości. 

Pojazd nabierał prędkości, wioząc go do Idaho. Matthew opierał głowę o zimną szybę, czując, jak ostatnie promienie słońca muskają mu policzek. Właśnie zrozumiał, że w życiu pełnym kłamstw, manipulacji i destrukcji, jego największym arcydziełem było to jedno, szczere, proste dobro. Skazany na przymusowe życie, po raz pierwszy naprawdę chciał żyć, aby udowodnić im wszystkim, że ten, który ratuje, wcale nie musi być święty. Wiedział, że ta podróż jest tylko końcem początku, i że wróci. Jeśli nie z miłości, to z czystej, zawadiackiej przekory.