(z cyklu ``abawy słowem``)

Grzech o brzasku, jak ranny zwierz:

– Na Halkę mam chrapkę, mi wierz.

Zwierzę się… Diabeł kusi, wiesz?

W trzewiach chrząka i brzdąka: grzesz,

no, Grzechu, chcesz? Nie czekaj, bierz!

Nie grzęźnij żesz! Przecz się nie strzeż.

A buzię w ciup, zębów nie szczerz.

Czas już na cię! Swe siły zmierz!

– Wstrzymaj, chłopie, chcesz, to ją bierz

– ja do niego – a mi nie wrzeszcz.

Nie trzeszcz w ucho, to nie Gdańsk-Wrzeszcz. –

Zszarzał już mrok i widzę: kleszcz!

Ściśnięty pękł, więc się zżymam. –

Chcesz grzeszyć, Grzech? Czart cię trzyma?

Głowy ma dwie czy aż trzy ma? –

Brzaskiem brzęczysz. Nie wytrzymam!

– Wiem, żem jak zwierz, lecz nie wrzeszczę,

ni we Wrzeszczu ani w Brzeszcze –

on mi na to, obruszony. –

Grzeszyć mogę, nie mam żony.

– Nażarłeś się nasięźrzału? –

Już trzeźwiałem, więc pomału

dochodziłem do sprawności…

W śnie na ławie zmarzły kości.

– Nie pamiętam. Szczwana sztuka

z tej góralki. Wie, że lukam.

Sama kusi, znów umyka,

choć przyniosłem jej merzyka

wraz z żagwinem i ostróżką.

Ona wzięła, kręcąc nóżką

i w te słowa bałamuci:

„Choć jeżówkę chciej dorzucić”.

– Chłopie! – rzekłem. – Jesteś cielę.

``Nasięźrzele, rwę cię śmiele

pięcią palcy, szóstą dłonią,

niech się za mną chłopcy gonią``

w ich przysłowiu. Odurzyła

cię ta Halka, przyskrzyniła.

Ale cwana, jest na tropie.

Ty zaś podejźrzonu, chłopie,

daj jej. Myślisz, że się cieszę,

że pod włos cię, smyku, czesze?

Pamiętaj o dziouch tej cesze,

gdy kręcą, płoną na cerze.

A na twą chuć… powiem szczerze,

kto przezorny, sam się strzeże. –

W myśl mu wszedłem. Spać! Więc zszedłem…

…w Morfeuszkę się zaprzęgłem.