Nie znam imion Twoich wspomnień.

Nie rozumiem ciszy,

co zastępuje puste godziny.

Pozostanę tu,

żebyś pożegnał sny.

Moje łzy czekają na prawdę –

tę zapisaną w zatrutych gwiazdach.

Milczenie jest najlepszym alibi –

dzięki niemu unikniesz

krzyku i zawziętych łez.

Twoje niebo jest dziś przygniecione chmurami –

słońce szuka drogi na skróty.

Być może nauczę się, żeby nie wierzyć

Twoim wspomnieniom;

to, co spodziewa się kresu,

pozostanie na zawsze.

Z nieba sypią się kamienie – jesień spóźni się

dziesięć minut. Otwieram szeroko

okno – na parapecie czeka księżyc,

obleczony w kir.

Może napotkam tę jedyną gwiazdę,

jakiej zadedykuję ciąg dalszy?

A może zrozumiem ziemię, co znosi

ciężar moich iluzji?