Do ludzi idziesz

Do ludzi idziesz, szukających nieba,   

Gdzie szczęścia blask w wieczności trwa bez końca.  

W krzyżu spełnienie, skryta w nim potrzeba,  

Dusza wzniesiona z cierpieniem do słońca.

Źródło Twej łaski z ran otwartych tryska,   

Oczy widzą rzeczy, co były skryte.   

Węzeł miłości serca w jedność błyska,   

Nazwać Cię Zbawcą - to dobra nabyte.

Ukryty w czasie, lecz zawsze potężny,  

Góra czaszki rozdarta w mocy krzyża.   

Śmierć w popiele legła, strach nie ciemięży.

Chcąc sięgnąć nieba, pełni łask i cnoty,  

W zmartwychwstaniu dusza świętość rozwija,   

Miłość budzi w nas niebiańskie ciągoty.