ukryta w ciszy bocznej nawy

otulona szalem spojrzeń

dwojga  oczu

w których bezmiar widać duszy

wybieram mroczny zaułek 

przy kolumnie marmurowej

lecz nie marznę

ogrzewana oddechami setek ust

niewidzialnych

z których sączy się modlitwa

gdzieś utkwiły proste słowa

w grubych murach zatrzymane

jakby chciały mieć pewność

że usłyszysz  te błagania

przelękniona ich ilością

idę bliżej

krzyczę głośniej

pod spojrzeniem twoich oczu

pokornieję

oddech zwalania

czuję szczęście

dobijam do przystani