W piennym wyniosłym lesie

Podszytym futrem starego igliwia

W strugach złota bijącego w lazur

W ciszy życia

We własną ciszę zapadam

Odpływam w niebyt kojący

Jakąż siłą jest natura

Tworząc i chroniąc to wszystko

Ileż tu rozumu i porządku

Drzewa potężne w trwałym rozkołysie

Krzewy przysadziste obsypane kwieciem

Pachnące w modlitwie rozszeptane

Mchy paprocie i trawy miękkie puszyste

Przenikane światłem pieszczone wiatrem

Wszystko żywe ciche

Pięknie zadumane

Zielenią swych sukni

Nadzieję przywołuje

Siły człowiecze pomnaża

Powagę i majestat ofiaruje