Ile razy patrzyłam na twą biel i niewinność?

Ile razy kałamaż wysychal jak morze i oddalał się ode mnie?

Ile razy łza spadając na słowo rozmazała je od życia do śmierci?...

Napiszę cię, moj drogi testamencie, mą szczerością zamkniętą w parszywej powłoce,

ubraną w czerń krwistą.

Powstrzymam łzy - zamknę drzwi do ich więzienia z firanką w oknie.

Morfeusz obejmie mnie czule i poprowadzi pióro na dobrą drogę...