Gdzieś tam wysoko niebieski ptak

A wokół niego ponure kłęby chmur

A pod nimi szczyty popiołu

Przesiąknięte już słonym deszczem

Zrodzonym przez rozpacz po utracie raju

Wydawało się że to odrodzenie

Powrót do niewinnych początków

Do objęć matki natury

Wiatr wprawił w ruch skrzydła stworzenia

Wysyłając go na tułaczkę w nieskończoność kosmosu

Z dala od szarej ziemskiej udręki

Gdy już dobił do końca tęczy

Okazało się że kolorowy niebiański most

Istnieje tylko we śnie

Tak jak krainy lodu i słońca które łączy

Ptak zaczął spadać

Rozbił się o skały którymi siostra snu

Wita statki wracające z dalekiej podróży

Został tylko kurz i niebo przepełnione nim

Jak po eksplozji wulkanu

Kiedy to ognista kula blaskiem swym oślepia

Aby potem światło życia odebrać